کوچولوی دوست داشتنی .
من ۲۲ سالمه ...یادت به خیر کوچولوی دوست داشتنی ...
چه حرف قشنگی زد استاد زبانمون : " شکستی که انسان ازش پند بگیره ، از هزار تا پیروزی با ارزش تره . "
هه ، اعتماد به نفس ........................... شوخی میکنی ...
اعتماد به نفس ، از محیط به دست میاد . (دیگه بیشتر از این ، حوصله ندارم توضیح بدم !)
خیلی معذرت میخوام ، تو شکمت سیره که این حرفا رو میزنی !
دیگه نمیدونم چی بگم ! خیلی حرفا داشتم یا دارم ! اما خسته ام ...
کمی از ظرفیت پر شده ام خالی شده ! ولی دلم هنور پره پره ! شایدم بیشتر ...
میدونی ...
من تو زندگیم ، هیچوقت حس حسادت نداشتم ! اما یه مدتیه ، که به خیلی ها حسودی میکنم !!! مثل نابینایی که ، به افراد بینا حسادت میورزه .
راستی ، انسان نابینایی که پست قبلی درباره اش صحبت کردم ...
به نظر من ، قدرت اون فرد ، در مقابل عوامل دیگه ای که در زندگی وجود دارند ، ناچیزه .
اون به زندگیش ادامه میده ، با همون هفته ای چند دقیقه دیدن !
بیشتر از همه ، اون یک هفته از زیباهای زندگی شنیدن ، و ناتوانی در دیدن ، اونو عذاب میده !
...
خدا کنه ، هیچ بنده ای ، چیزی به عنوان مشکل ، تو زندگیش نداشته باشه !
یعنی یه مشکل خاص که وقتی ازت میپرسن ، تو زندگی چه مشکلی داری ! ، به اون مشکل خاص اشاره کنی !
زندگی که پر از مشکله ! ولی مشکل خاص داشتن ، آدمو عذاب میده ! مثل همون نابیناهه !
اصلا زندگی چیز بیخودیه ... بهت میگن : بخند ، خوش باش ...
چی بگم ...
دوباره و دوباره
رویای نیمه کاره
اما چه فایده داره
رویای نیمه کاره
یه سوال ؟
یه آدم نابینا رو در نظر بگیرید که هفته ای یکبار ، اونم فقط برای چند دقیقه ، از نعمت دیدن برخوردار میشه و دوباره ، بعد از گذشت این چند دقیقه بیناییش رو از دست میده و باید یک هفته رو به انتظاری سخت ، برای چند دقیقه دیدن سپری کنه و در این یک هفته از زیباییهای دنیا بشنوه ولی نتونه ببینه ...هیچ راه علاجی هم برای این فرد وجود نداره .
به نظر شما ، اگه این فرد از اون چند دقیقه دیدن هم صرف نظر کنه و برای همیشه خودش رو نابینا فرض کنه ، براش بهتر نخواهد بود ؟!!! یا اینکه با همون چند دقیقه دیدن ، برای لحظاتی یک دلخوشی پر حسرت داشته باشه ؟!
شما کدوم راه رو پیشنهاد میکنید ؟
(گریه مون هیچ ، خنده مون هیچ ...)
یک پالس خیلی خیلی مثبت ... !
سلام
این چند وقته ، به قول یارو گفتنی : " همش از غم گفتم " .
هر وقت میومدین اینجا ، با تصویر غم گرفته من رو به رو میشدین !
حالا امروز که شاد بودم ، دلم نیومد نیام اینجا بنویسم ، و شما رو هم در شادیم سهیم کنم ...
میدونی ، امروز در حالی که در شرایط خیلی خیلی خیلی منفی قرار داشتم ، یک پالس خیلی خیلی مثبت دریافت کردم .
و جالبه که ، این پالس مثبت دامنه دار بود ! بلافاصله از شرایط خیلی خیلی بد ، شارژ شدم .
یه جورایی آدم یاد این جمله میفته که : پایان شب سیه ، سفید است . یا ، بد از هر سختی ، راحتی هست و ...
یه جوری آدم ، به نشانه های خدا پی میبره !
درسته ، از تاثیر یه پالس مثبت شارژ شدم ، و میدونم این دائمی نیست ، و چه بسا فردا دوباره زانوی غم بغل بگیرم و غم نامه نوشتن رو ادامه بدم ...
یه خصلتی تو وجود همه آدما هست ، که در هر شرایطی قرار دارن ، همیشه به دنبال بالاتر از شرایط فعلیشوت هستن ! در صورتی که اگر ، در شرایطی بدتر از شرایط فعلیشون واقع بشن ، حسرت شرایط اولیه شون رو میخورن ... اکه آدما به شرایطی که دارن راضی باشن ، دیگه هیچوقت همچین مشکلی به وجود نمیاد ... چیکار کنیم که جزو ذاتمونه ...
خدایا ! تو رو شکر میگم ، به خاطر تمام نعمتهایی که بم دادی ، و تو رو کفر نمیگم ، به خاطر نعمتهایی که بم ندادی .
هه
نمیدونم ، برای چی دارم میجنگم ...
در صورتی که هیچ دشمنی وجود ندراه ...
اینجوری ، سربازهای فکرم خسته میشن ، چون فقط به هوا شمشیر میزنن ...
میدونی ، وقتی آدم خودش رو بشناسه ...
با کلیک روی این گزینه ، شخصیتم به پرنده تنهای ۱۸ ساله برمیگرده . چرا تنها ! اون موقع من تنها نبودم ... اینطوری ، شبیه پرنده ۱۸ ساله میشم . گفتم شبیهش ، چون هر چیزی هم بشم ، نمیتونم مثل اون موقع بشم . فقط میتونم شبیهش بشم . و شبیه هر چیز ، خود اون چیز نیست ...
میدونی ...
خیلی حرفا دارم ، شایدم هیچ حرفی ندارم .